Proces mikrofiltracji można prowadzić w dwóch głównych konfiguracjach (Rys. 4). Pierwszą jest filtracja jednokierunkowa (ang. dead end mode), w której strumień nadawy jest prostopadły do membrany (Rys 4a). Filtracja jednokierunkowa musi być prowadzona okresowo (batch mode) z uwagi na konieczność cyklicznego usuwania narastającej warstwy cząsteczek odfiltrowanych odkładających się na membranie. Drugą możliwą konfiguracją procesu jest filtracja w prądzie krzyżowym (ang. cross flow filtration), której nazwa pochodzi od skrzyżowanych kierunków strumieni nadawy i permeatu. Dzięki strumieniowi nadawy skierowanemu równolegle do membrany osadzanie odfiltrowanych cząsteczek jest ograniczone a proces może być prowadzony w sposób ciągły.
Rys 4. Konfiguracje przepływu strumienia w procesach mikrofiltracji
W procesie mikrofiltracji usuwa się z roztworu zawiesiny koloidy i bakterie, dlatego często jest on stosowany w przemyśle spożywczym do klarowania płynów np. win i piwa. Przykładem szerokiego zastosowania mikrofiltracji jest przemysł mleczarski, w którym technikę tą stosuje się do zimnej pasteryzacji mleka, produkcji twarogu, czy standaryzacji poziomu kazeiny.
Podobnie jak w MF separacja w ultrafiltracji zachodzi dzięki efektowi sitowemu, a w procesie usuwane są cząstki o wielkości do 2nm. W procesie ultrafiltracji stosuje się membrany porowate asymetryczne najczęściej polimerowe lub ceramiczne pracujące pod ciśnieniem z zakresu 0,3 – 1 MPa.
Przedstawiane Materiały zebrał i opracował dr inż Radosław Pomećko, Kat. Technologii Chemicznej, Politechnika Gdańska
